Afgelopen weekend stond de ZRB op de planning. Een wedstrijd die Wil en ik tot op heden wisten te vermijden. Ik zag het dit jaar wel zitten om hier te starten, maar Wil had nog wat overtuiging nodig. Na wat mooie praatjes (dat het in het zuiden altijd gezellig en mooi weer is) was ze overstag.

Ons veld had in de ochtend een time trial waarbij de eerste 4 door gingen naar de A finale. We pakten de boot en wisten stiekem al een beetje dat een finale plek tot de mogelijkheid behoorde. Bij het instappen schoot mij schoentje nog even van het voetenboord, maar gelukkig haalde lars precies de goede dopsleutel uit z’n gereedschapstas en konden we snel het water op. Tijdens de timetrial hebben we een goeie race gevaren, maar was het allemaal wel erg netjes. Gelukkig wel met de snelste tijd over de finish gekomen. We hadden Phocas op 1 seconde achter ons gelaten en wisten dat we die meiden in de gaten moesten houden.

Toen hadden we een pauze van 7 uur. In deze tijd zijn we naar Nijmegen gereden en hebben daar heerlijk in de tuin van Martijns ouders gezeten. Op de weg terug naar de ZRB begonnen de zenuwen. We stapten weer in de boot en na nog even een kleine pauze om een pleister voor Wil te halen, was het tijd om naar de start te gaan. Hier zei Wil nog: ‘ons doel is om een goede race te varen, als we we winnen is dat mooi meegenomen’. We kwamen goed weg uit de start, waarbij Phocas en Proteus eigenlijk meteen al achter ons lagen. Het was Skøll die links van ons voorbij schoot. We wisten de rust te bewaren en kwamen zo stapje voor stapje dichter bij. Met Wil op boeg weet je dat het goed gaat als er niks gezegd wordt. Dus tijdens ons middenstuk was het vooral erg stil in de boot. Toen we er voorbij waren was er een klein momentje van blijdschap. Maar we pakten snel de focus terug en was het tijd voor de eindsprint. Er het tempo ging nog 1x omhoog en we wisten dat ze ons niet meer in zouden halen. We kwamen als eerste over de finish en daarmee heeft Willemijn haar tweede scull blik behaald en ben ik beginneling af gegaan!