De NSRF. Slotwedstrijden. Willem-Alexanderbaan. Rotterdam. Zaterdag en zondag. Twee boten. Eén doel: aanleggen zonder krassen.

Terwijl de ochtendmist langzaam optrekt boven de WAB en een eenzame vis zuchtend terug het water in duikt na het zien van onze voorbespreking, maken wij ons op voor het sluitstuk van het seizoen. Niet omdat het moet, maar omdat het niet anders kan.

Zaterdag gaan we los in de 8+. Acht mensen, één boot, nul ruimte voor twijfel (en al helemaal niet voor vage calls als “iets met lengte”). De trainingen waren… wisselend. Maar de sfeer? Onverslaanbaar.

We zijn in vorm — al is het onduidelijk welke vorm precies. Iemand beschreef ons laatst als “een beetje een langgerekte chaos met vleugjes ambitie.”

Zondag stappen we in de 4+, oftewel: de helft van het lawaai, maar dubbel zoveel onzekerheid. Een compacte compositie van kracht, finesse en vier individuen die per ongeluk hetzelfde shirt aanhebben.

De weersvoorspelling spreekt van zon, wind en ‘een kans op reflectie’. Onze voorbereiding bestond uit precies één voorbespreking, twee halve trainingen en het collectieve besef dat je geen kracht hoeft te hebben als je je blad er maar optijd in jankt.

De tegenstanders zijn snel. Strak. Technisch. Ze hebben rugklachten overwonnen en dragen allemaal hetzelfde merk zonnebril. Wij hebben... karakter. En een boot die “iets naar links trekt, maar het is ook hoe je ermee omgaat.”

Dit weekend varen we niet voor de winst. We varen voor de herinnering. Voor de NSRF-draagtas. Voor de tosti na de race.

Ik wens iedereen heel veel succes op de slot en kijk ernaar uit om samen een biertje te drinken!