Het was op een zonnige vrijdagmiddag dat ik met onze ploeggenoot van Skoll aankwam in het mooie Basel. Aangezien de rest van onze acht (waaronder mijn lieftallige huisgenoot Erik) nog in de auto zat, besloten wij als goede ploeggenoten direct naar de bowa te gaan om alvast te gaan riggeren. Hier troffen wij meerdere onaangename verassingen. De eerste was een Laga dame die klaarblijkelijk in dezelfde vlucht zat, maar dan businessclass. KUT!! Nu stonden wij al 1-0 achter. We konden gewoon voelen hoe ze op ons neerkeek. Met ons laatste restje waardigheid liepen we naar de bowa waar onze acht lag. De moed zakte ons al in de schoenen: Moeten wij dit hele ding op gaan riggeren?? Dat gingen we dus echt niet doen. We besloten ons dapper uit de voeten te maken en konden de Zwitserse terrasjes al bijna ruiken. ‘Heren!’, klonk het ineens. ‘Wat fijn dat jullie er zijn!’. Het was de stem van onze coach. KUT!! Dachten wij. Nu moeten we toch riggeren. Gelukkig verliep het weekend na deze tegenvaller soepel en wisten we met onze lichte Blikkentaxi menig zware boot achter ons te laten. Dineren deden we uit een koelkastlade vol met pasta en drinken deden wij louter met limoncello en lauwe pilsemannetjes. Oftewel: een weekend en een wedstrijd om nooit te vergeten.